Labradoryt jest minerałem z grupy plagioklazów, należącym do gromady krzemianów. Jest bardzo powszechnym składnikiem różnych skał magmowych i posiada niezwykłą, wielobarwną strukturę. Jego cechą charakterystyczną jest płynność przenikania się wysublimowanych odcieni. Swoją nazwę zawdzięcza półwyspowi Labrador, na którego obszarze występuje w bardzo dużych ilościach. Po raz pierwszy Labradoryt nazwany i dokładnie opisany został w 1780 roku.
Jak powstaje i gdzie występuje labradoryt?
Labradoryt tworzy słupkowe i tabliczkowe kryształy. Jego skupienia są zazwyczaj średnio lub gruboziarniste. Budujący labradoryt kamień często wytwarza zbliźniaczenia. Jego kryształy są zawsze wrosłe i wyróżniają się stosunkowo dobrym wykształceniem, nadającym się do jubilerskiej obróbki. Największe ich ilości znajdują się w USA, Kanadzie, Austrii oraz Finlandii. Można go spotkać także w Polsce – w Bożkowie i Woliborzu na terenie Dolnego Śląska, w postaci migotliwych, błękitnych ziaren będących składnikiem gabra.
Jakie posiada labradoryt właściwości?
Tworzący labradoryt kamień jest przezroczysty i kruchy. Występuje w nim efekt Schillerescencji. Jest to odmiana iryzacji, czyli efektu wynikającego z wielokrotnego odbicia światła na granicach struktur minerału. Labradoryt wykazuje się często migotliwą grą jaskrawych barw w odcieniach błękitu, zieleni, fioletu i złota. Występują w nim liczne inkluzje, których odpowiedni układ może wywoływać różne atrakcyjne efekty świetlne. Kształtujący labradoryt kamień cechuje się także wyraźnym pleochroizmem.
Jakie zastosowanie ma labradoryt?
Ze względu na swój niezwykły wygląd, labradoryt posiada bardzo szerokie zastosowanie w jubilerstwie. Wykonuje się na nim szlif fasetowy lub kaboszonowy, a za najcenniejsze uznawane są odmiany fińskie, dające silny efekt Schillera. Jest wykorzystywany także w przemyśle ceramicznym oraz do produkcji tworzyw ogniotrwałych. Doskonale sprawdza się jako kamień okładzinowy, dekoracyjny i ozdobny. Jest także cenionym materiałem rzeźbiarskim.
